معنی حکایت چراغ فارسی هفتم + معنی کلمات و نکات دستوری

در این نوشته با معنی حکایت چراغ فارسی هفتم همراه شما هستیم.

معنی حکایت چراغ فارسی هفتم

• نوع نثر: نثر مسجّع
• کتاب: بهارستان
• نویسنده: عبدالرحمن جامی

نابینایی در شب، چراغ به دست و سبو بَر دوش، بر راهی می رفت.

شخص نابینایی، در تاریکی شب، در حالی که چراغ در دست داشت و کوزه ای سفالی بر دوش، از راهی عبور می کرد.

یکی او را گفت: تو که چیزی نمی بینی چراغ به چه کارت می آید؟

شخصی به او گفت: تو که نمی توانی چیزی را ببینی، پس چراغ به چه دردت می خورد؟ (چراغ برای تو فایدهای ندارد.)

نکات دستوری و آرایه ادبی:

«را» در عبارت «یکی او را گفت» (یکی به او گفت)  ←  حرف اضافه

«ت» در عبارت «به چه کارت آید» (به چه کار تو می آید)  ←  ضمیر پیوسته دوم شخص مفرد

گفت: چراغ از بهر کوردلانِ تاریک اندیش است تا به من تنه نزنند و سبوی مرا نشکنند.

چراغ برای انسان های نادان و گمراهی می باشد تا (آنها مرا ببینند و) با من برخورد نکنند و کوزه ی مرا نشکنند.