جواب فعالیت های نگارشی صفحه ۳۰ نگارش نهم

در این نوشته با جواب فعالیت های نگارشی صفحه ۳۰ نگارش نهم همراه شما هستیم.

جواب فعالیت های نگارشی صفحه ۳۰ نگارش نهم

متن زیر را بخوانید و شیوه های کاربرد واژگان را در آن نشان دهید.

برادران، ای برادران، قربانتان بشوم! این اوّل سال و آغاز بهار، همه کسانی که با هم قهر بودند، آشتی کردند. شما که تا همین دیروز و پریروز با هم چلو پلو می خوردید و دیشلمه همدیگر را فوت می کردید و قربان صدقه هم می رفتید و غیره، حالا مثل کارد و پنیر شده اید که چی؟ به قول قُدما: از جای برخیزید! غبار کدورت ها را به آب رفاقت شسته، بلکه در محضر ما، یکدیگر را تا حدودی ماچ نموده، قال قضیه را بکنید. هر چه زودتر بهتر؛ زیرا کار داریم، می خواهیم برویم به کارمان برسیم. اصلاً بگو ببینم کار شما از کجا بیخ پیدا کرد؟ چه جوری رابطه تان شکر آب شد؟ ارتباط تنگاتنگ شما در اثر چه مسئله ای از هم گسیخت؟ چی شد که همچین شد؟

به دلخواه، موضوعی را برگزینید و به هنگام نگارش از همه گونه های کاربرد واژگانی )مترادف، متضاد، شبکه معنایی، گسترش واژه و تنوّع افعال(، بهره بگیرید.

گردش ایام

بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین

کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس

نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان

گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس

مقدمه:

گذر روزگار آدمی را به افتان و خیزان می اندازد، از آن رو که در این گذشت این ایام روزهای شیرین هست، همچنین روزگاری تلخ، و گاهی وقت هاست که انسان از تعجب انگشت به دهان می ماند که چگونه این ایام بر سر راه زندگی او آمده و چگونه این ایام را سپری کرده است.

بدنه انشا:

روزگار می گذرد و ایام دگرگون می شوند، ولی همیشه این قانون ثابت است که تاریخ تکرار می شود، بهار تابستان می شود، تابستان جای خود را به پاییز می دهد، باران پاییز جای خود را با برف زمستان عوض می کند و در نهایت دوباره بهار می شود. این چنین است زندگی انسان!

وقتی خوبی می کنی، در جایی دیگر از روزگار دستی برای کمک رساندن به سمت تو دراز می شود؛ تو رشد می کنی و باعث رشد دیگری هم می شوی. اگر در جایی خطایی از تو سر بزند و در پی جبرانش نباشی، در جایی از ایام همچون بومرنگ همان اتفاقات به سویت می آیند.

خورشید هر روز طلوع و غروب می کند؛ ماه هم دوره ای را برای خود طی می کند که هر ماه این دوره تکرار می شود. و این تکرار است که گذر ایام را بوجود می آورد. انسان آگاه می داند که سردی های روزگار باقی نمی مانند و خوشی ها هم پایدار نیستند.

نتیجه:

پس انسان عاقل دل به خوشی های این ایام نمی بندد و از  سردی روزگار نمی هراسد؛ بلکه با عبرت گرفتن از گذشته، امید داشتن به آینده و دریافتن حال، زندگی خود را آباد می کند.