در این نوشته با معنی شعر نیایش فارسی چهارم همراه شما هستیم.
معنی شعر نیایش فارسی چهارم
الهی، فضل خود را یار ما کن ز رحمت، یک نظر در کار ما کن
خدایا بخشش خود را نصیبمان کن و کمی از رحمت و مهربانی خودت را شامل حال ما کن.
خدایا در زبان من، صواب آر دعای بنده خود، مستجاب آر
خدایا! کمکم کن که همیشه با زبانم سخنان راست بگویم و دعای این بنده ی خود را برآورده کن.
مرا در حضرت خود کامران دار ز کژ گفتن زبانم در امان دار
مرا در نزد خودت پیروز و موفق کن و زبانم را از سخنان نادرست و بیهوده در امان نگه دار.
مرا توفیق ده تا حمد خوانم صفات ذات تو بر لفظ دانم
به من توفیق بده تا حمد و سپاس (نماز) تو را به جای بیاورم و از صفات خوبت همیشه بگویم (ذکرت را بگویم).
خداوندا، تویی حامّی و حاضر به حال بندگان خویش ناظر
خدایا تو پشتیبان من هستی و همه جا حضور داری به حال بندگانت نظارت می کنی.
ثنای ذات پاکت می‌سرایم زبان در شرح ذکرت می‌گشایم
وجود پاک تو را ستایش می کنم و در توصیف یاد تو سخن می گویم (با زبانم به توضیح ذکر و یاد کردن از تو می پردازم).
الها، جز تو، ما کس را نخواهیم از آن رو در پناهت می‌پناهیم
خدایا کسی را جز تو نمی خواهیم و به خاطر همین به تو پناه می آوریم