معنی شعر نیایش فارسی هشتم + معنی کلمات و آرایه های ادبی

در این نوشته با معنی شعر نیایش فارسی هشتم همراه شما هستیم.

معنی شعر نیایش فارسی هشتم

• قالب شعری: مثنوی
• شاعر: وحشی بافقی

الهی، جانب من کن نگاهی /   مرا بنما به سوی خویش راهی

خداوندا نظری به من کن و راه رسیدن به خودت را به من نشان بده

واژه	معنی واژه	واژه	معنی واژه
جانب	به سوی، به طرف	مرا	به من
بنما	نشان بده

نکات دستوری و آرایه های ادبی:

الهی ←    شبه جمله و منادا

نگاه کردن خداوند ←    کنایه از مورد لطف و بخشش خدا شدن

راهی ←    مفعول

نگاهی و راهی ←    قافیه

الهی ←    شبه جمله؛ نهاد

جانب ←    حرف اضافه

من ←    متمم

نگاه کن ←    فعل مرکب

بنما ←    فعل امر

به سوی ←    حرف اضافه

مرکب خویش ←    متمم

راهی ←    مفعول

نگاهی کن که رو آرم به سویت / رهی بنما که جا گیرم به کویت

نظری به من کن و من را صدا بزن که به سوی تو بیایم و راهی به من نشان بده که در راه تو جایی داشته باشم

واژه	معنی واژه	واژه	معنی واژه
ره	مخفف راه	سو	طرف، جهت
جا گیرم	استقرار یافتن و ساکن شدن
کوی	محله و برزن در اینجا استعاره از قلمرو و جایگاه برتر خداوند

نکات دستوری و آرایه های ادبی:

نگاهی کن ←    کنایه مرا مورد لطف قرار بده

رو آوردن ←    کنایه از جذب شدن و توجه کردن

«ت» در «سویت» ←    سوی تو ←    مضاف الیه ( ضمیر دوم شخص مفرد)

سویت و کویت ←    جناس ناقص اختلافی

سویت و کویت ←    قافیه (ت ←    ردیف)

نهاد ←    تو

نگاهی کن ←    فعل مرکب

نهاد ←    من

به ←    حرف اضافه

سو ←    متمم

ت ←    مضاف الیه

نهاد ←    تو

دهی ←    مفعول

بنما ←    فعل امر

به ←    حرف اضافه

کوی ←    متمم

جا گیرم ←    فعل مرکب

به ذکر خود، بلند آوازه‌ام کن / رفیق لطف بی‌اندازه‌ام کن

به اسم خودت، به من بزرگی بده و من را رفیق لطف بی‌کران خود کن.

واژه	معنی واژه	واژه	معنی واژه
ذکر	نام و یاد بلند	آوازه	مشهور و معروف
رفیق	دوست	بی اندازه	بیکران، فراوان
لطف	مهربانی

نکات دستوری و آرایه های ادبی:

«م» در بلند آوازه ام کن ←    مفعول

بلند آوازه ام و بی اندازه ام ←    قافیه (کن ←    ردیف)

نهاد ←    تو

ذکر ←    متمم

خود ←    مضاف الیه

بلند آوازه ←    مسند

«ام» (من را) ←    مفعول

نهاد ←    تو

رفیق ←    مسند

لطف ←    مضاف الیه

بی اندازه ←    صفت

«ام» ←    مفعول

بیفشان از وضو بر رویم آن آب/  که از غفلت نماند در سرم خواب

از آن آب گوارا به من بده تا با آن وضو بگیرم و از خواب غفلت بیدار شوم.

واژه	معنی واژه
غفلت	بی خبری، نا آگاهی

نکات دستوری و آرایه های ادبی:

آب ←    استعاره از پاکی و طهارت

وضو، رو، آب ←    مراعات نظیر

غفلت در سرم نماند ←    کنایه از بیداری و آگاهی

که (تا) ←    حرف ربط

خواب و آب ←    قافیه

تو ←    نهاد

از ←    حرف اضافه

وضو ←    متمم

بر ←    حرف اضافه

رو ←    متمم

ــَـ م ←    مضاف الیه

آن آب ←    مفعول

از ←    حرف اضافه

غفلت ←    متمم

در ←    حرف اضافه

سر ←    متمم

نوار ←    خواب

نماند ←    فعل

به چشم مرحمت سویم نظر کن /شفیع آخرت، خیر البشر کن

با چشم بخشندگی و مرحمت به من نگاه کن و در روز قیامت بهترین بنده‌ات، پیامبر اکرم را شفاعت کننده من قرار بده.

واژه	معنی واژه	واژه	معنی واژه
غفلت	بی خبری، نا آگاهی	مرحمت	مهربانی و لطف
شفیع	شفاعت کننده	خیر البشر	بهترین انسان

نکات دستوری و آرایه های ادبی:

چشم مرحمت ←    اضافه اقترانی (چشمی همراه با مرحمت و لطف)

به کسی نظر کردن ←    کنایه از توجه بسیار به کسی کردن است

چشم ←    مجاز از نگاه

خیر البشر و نظر ←    قافیه (کن ←    ردیف)

نهاد ←    تو

چشم ←    متمم

مرحمت ←    مضاف الیه

سوی ←    حرف اضافه

من ←    متمم

نظر کن ←    فعل مرکب

شفیع ←    مسند

آخرت ←    مضاف الیه

خیر البشر ←    بدل

وحشی بافقی:

کمال الدین وحشی بافقی در اواخر عهد شاه اسماعیل اول صفوی در قصبه بافق در ۲۴ فرسنگی یزد متولد شد. سپس به یزد آمد و بیشتر ایام زندگی را در آنجا گذراند. از آثار او می توان به مثنوی های «فرهاد و شیرین»، «ناظر و منظور» و «خُلد برین» اشاره کرد.