معنی ابیات روان خوانی سفرنامه اصفهان فارسی هفتم + معنی کلمات و آرایه های ادبی

در این نوشته با معنی ابیات روان خوانی سفرنامه اصفهان فارسی هفتم همراه شما هستیم.

معنی ابیات روان خوانی سفرنامه اصفهان فارسی هفتم

ابیات متن «روان خوانی: سفرنامۀ اصفهان» و معنی ابیات:

روان خوانی

سفرنامۀ اصفهان

• کتاب: قصه های مجید
• نویسنده: هوشنگ مرادی کرمانی

به دریا بنگرم دریا تو بینم /به صحرا بنگرم صحرا تو بینم

به هرجا بنگرم کوه و در و دشت /نشان از قامت رعنا تو بینم

خدایا به دریا نگاه می کنم و تو را می بینم. به صحرا نگاه می کنم تو را می بینم. (یعنی خدا همه جا هست)

خدایا به کوه و بیابان و دشت که نگاه می کنم،‌ همه جا نشانه ای از قد و بالای زیبای تو می بینم.

نکات دستوری و آرایه ادبی:

از کوره در رفتن  ←  کنایه از عصبانی شدن

از زبان افتادن  ←  کنایه از ناتوانی در سخن گفتن

خواب به چشمم نیامد  ←  کنایه از اینکه نتوانستم بخوابم

هفت پادشاه را خواب دیدن  ←  کنایه از خواب عمیق

تو ذوق کسی زدن  ←  کنایه از ناامید و مأیوس کردن

لب و لوچه توی هم رفتن  ←  کنایه از اخم کردن و ناراحت شدن

پرپر زدن  ←  کنایه از بی قراری و بی تابی و عشق و علاقه

مخ کسی عیب کرده  ←  کنایه از دیوانه شده

سر به فلک کشیده  ←  کنایه از بسیار بلند

جا خوردن  ←  کنایه از تعجب کردن

هوشنگ مرادی کرمانی:

هوشنگ مرادی کرمانی در سال 1323در روستای سیرج کرمان به دنیا آمد. وی نویسندگی را از سال 1339 شروع کرد. مهمترین آثار این نویسنده توانای کشورمان عبارتند از: قصه های مجید، بچه های قالی باف خانه، نخل، داستان آن خمره، مشت بر پوست، تنور، کوره، مهمان مامان، مربای شیرین، لبخند انار.